GUY, BUDDY

Tekst Jan Wolf / bluesmagazine.nl

Iedereen heeft wel een herinnering waarin hij of zij dacht een vaardigheid meer dan aardig onder de knie te hebben. Juist op zo’n moment komt er dan meestal iemand voorbij die je, ogenschijnlijk moeiteloos, pijnlijk duidelijk maakt dat er nog altijd een baas boven baas bestaat. Ain’t Done With The Blues is het album waarop in dit geval Buddy Guy zo iemand is, die baas boven baas is.

Dat de jaren langzaamaan gaan tellen hoor je wel op de gesproken stukjes bij Hooker Thing en One From Lightnin’ maar stiekem geven die het geheel een breekbaarheid en warmte die op mooie wijze bijdragen aan hetgeen Buddy ons nog steeds op het hart wilt drukken; Been There Done That…Still Alive and Well.

De beste man draait al zo lang mee dat titels als GOAT of O.G. alleen maar uitgevonden kunnen zijn om op hem te plakken, ware het niet dat hij zelf de eerste is om zijn bluesbroeders van eender welke generatie dan ook, alle spotlights te gunnen. Ook op zijn veertiende album voor RCA heeft hij weer de nodige ruimte ingebouwd voor bijdrages van bevriende muzikanten. Denk aan Christone “Kingfish” Ingram en niemand minder dan Chuck Leavell op het heerlijke Where U At? Het geweldige gitaarwerk vliegt je om de oren maar wanneer Buddy losgaat op zijn 1988 Blonde Fender Strat in Blues On Top, onderstreept hij nog maar eens dat hij helemaal niemand nodig heeft om zoveel diepte in zijn spel te leggen dat hij wonden openhaalt die je zelf al lang en breed voor geheeld had verklaard.

How Blues Is That was al beschikbaar gemaakt in aanloop naar de release van de plaat en het aanvullende gitaarwerk van Joe Walsh is herkenbaar en uitmuntend als altijd. Het lijkt haast wel alsof een blues plaat zichzelf tegenwoordig niet meer serieus mag nemen als er niet op een of andere wijze een bijdrage van Joe Bonamassa op terug te vinden is en zo is dus ook hier het geval, Dry Stick is een van de “gladdere” nummers…veilig. Peter Frampton gaat met jeugdig enthousiasme mee in het spel van Guy en het zorgt voor een van de lossere speelse nummers.

Dat The Blind Boys of Alabama graag geziene gasten zijn is een understatement van de bovenste plank en op het geweldige Jesus Loves The Sinner, But He Hates The Sin wil je ook geen andere gasten uitnodigen. De donkere dagen van de Amerikaanse geschiedenis worden krachtig bezongen middels herinneringen in I Don’t Forget, even geen volgas vuurwerk op de snaren maar gedenken in gepaste rust.

Op het soulvolle en direct herkenbare Send Me Some Loving worden we teruggevoerd naar de beginperiode van Guy’s loopbaan, een periode waarin hij zelf verschroeiend harde blues speelde en te horen kreeg dat daar echt geen ruimte voor was. We mogen dankbaar zijn voor het feit dat hij nu een dergelijk nummer zo fijntjes weet te brengen maar vooral omdat hij destijds niet gezwicht is…

King, Keizer en Admiraal…Buddy Guy zag ze komen en gaan. Sterker nog, op 89-jarige leeftijd is hij niet klaar met zijn blues en nog steeds de baas van allemaal. Wat een album!