CLAW BOYS CLAW

CONCERTO EXCLUSIVE GOLD VINYL
Aan al het goede komt een eind — althans, zo wil het cliché. Maar waarom eigenlijk? Het hoofdstedelijke Claw Boys Claw vindt het na meer dan veertig jaar, veertien albums en honderden optredens wel welletjes. Eind jaren tachtig ontving de band uit handen van toenmalig minister Eelco Brinkman de BV Popprijs, waarin het juryrapport de band roemde: “voor zijn overdonderende live-act en de sneltreinvaart waarmee de sinds 1983 bestaande formatie aan de weg timmert.” De rest is geschiedenis. Inmiddels heeft de band een omvangrijk repertoire om live uit te putten, en kun je nummers als So Mean, On The Run, Shake It On the Rocks, Super Kid en onnavolgbare covers als Locomotive Breath en Venus als heuse klassiekers bestempelen. De handdoek wordt nu weliswaar geworpen, maar dan wel op een manier die des Claw Boys is.

Alhoewel de kern van de band al jaren wordt gevormd door gitarist John Cameron en Te Bos, is Marcus Bruystens sinds 2007 de bassist van Claw Boys Claw. Hij maakte zijn debuut bij de band tijdens hun tweede levensfase — vaak aangeduid als Claw Boys Claw 2.0 — toen de groep na een periode van stilte weer actief werd. Jeroen Kleijn drumt bij Claw Boys Claw sinds 2012. Hij werd ooit gevraagd als invaller van de toenmalige drummer Marc Lamb, maar groeide al snel uit tot een vaste waarde achter de drumkit, waarin hij twaalf jaar geleden plaatsnam.

Nog vóór hij bekend werd als de charismatische frontman van Claw Boys Claw, was Te Bos grafisch ontwerper — en dat is hij feitelijk nog steeds. Met zijn collageachtige stijl, die vaak typografisch gedurfd is, was hij meer dan twintig jaar de huisontwerper van Lowlands. Met Fly, het jongste album van Claw Boys Claw — geproduceerd door Jan Schenk — klinkt de band zowel gruizig als helder, even hard als lief. De gitaar van Cameron, de drums van Kleijn, het typerende stemgeluid van Te Bos: ze weten wederom te boeien. Soms wordt er ouderwets gas gegeven (I’ll Be Watching You), maar Claw Boys Claw klinkt — zoals op de openingstrack Quiet Girl — meer dan ooit ook breekbaar en intiem.
Jan Schenk, die ook de producer was van het Claw Boys Claw-album Hammer uit 2013, zit nu opnieuw achter de knoppen. Ook dit keer slaagt hij erin om het rauwe, energieke geluid dat zo goed past bij de garagerockstijl van de band te vangen.

Naast John Cameron (I’ll Be Watching You), worden de backing vocals op onder andere True Face of Heaven en Murder in Your Eye ingezongen door Tineke Schoemaker (Barrelhouse). Zij werkte al vaker samen met de band, onder andere op het album Hitkillers, waar ze ook te horen was op nummers als Ruby Is the One en Back Home. Dit album uit 1988 was toentertijd volledig gewijd aan een handvol Nederlandse popklassiekers — maar dan met precies die rauwe, ongepolijste Claw Boys Claw-twist.

Het album Fly bevat meerdere tracks die beklijven — niet vanwege nostalgie, maar omdat ze zó onmiskenbaar Claw Boys zijn. Head of the Horse, Speakersphone en I’ll Be Watching You scheuren en rocken als vanouds, en wekken herinneringen op aan eerdere rauwe uitbarstingen uit het oeuvre — zonder zich op herhaling te laten betrappen. She is Sky (“she is sky, she high, she is beautiful and mine!”) nestelt zich na één luisterbeurt als een mantra in je hoofd: een CBC-klassieker in wording. Daydream sleept je mee met heerlijk gruizig gitaarwerk van John Cameron, terwijl It’s a Thing net zo gruizig voortdreunt en datzelfde “klassiekerpotentieel” ademt. En dan is er nog Blue Kitchen, waar de zin “Who told you to run, with a plastic gun!” blijft nazinderen als een halve dreiging, halve droom. In de laatste twee songs van de plaat wordt er duidelijk gas teruggenomen en laat Te Bos de teugels vieren, zodat het paard in een rustige, waardige stap richting het einde schrijdt.

Hoewel de handdoek ogenschijnlijk in de ring wordt gegooid, gebeurt dat op z’n Claw Boys: bezweet, met vlekken, en doorspekt van het eerlijke verhaal dat de band al decennia vertelt. Dat verhaal lijkt met Fly een laatste hoofdstuk te krijgen. Nog altijd wordt hun muziek omschreven als “garagerock”, maar dat label dekt de lading al lang niet meer. Wat Fly dan precies is? Zoals een van de bandleden het treffend verwoordde: “Het is en blijft muziek, of je het nu leuk vindt of niet.” (Jeroen van der Vring)