JUST MUSTARD

Het spookt in de songs van Just Mustard. De Ierse noiserockband, die enkele jaren geleden in Zuid-Amerika mocht openen voor The Cure, beweegt zich op We Were Just Here als door een droom van staal en stroboscooplicht: ruisend, dreunend, maar met een glimp van euforie. Denk Space Siren, A Place To Bury Strangers, Mogwai. Zwaar vervormde gitaren buigen zich hier tot melodieën die tegelijk snijden en strelen — Endless Deathless en Out of Heaven bewijzen hoe fenomenaal een hook kan klinken als hij door ruis wordt gedragen.
Af en toe zet de band een stap terug, zoals op het minder lawaaiige Dreamer. Katie Ball, toegerust met een stem als een sirene, neemt daar de spotlights, al schuurt haar opgewektheid soms tegen een vreemd soort happy hardcore-nostalgie. Dat haar stem prominenter in de mix staat dan op vorige platen, benadrukt vooral dat Just Mustard’s magie schuilt in de chemie tussen de verschillende bandleden: zo mag ook drummer Shane Maguire, die steeds haarfijn aanvoelt wanneer er een tandje bij moet, niet onvermeld blijven. We Were Just Here klinkt als ontwaken in verblindend licht. (Max Majorana)