YOKOTA, SUSUMU

De Japanse taal kent woorden die hele specifieke situaties en sentimenten uitdrukken. Onderhuidse gevoelens waar westerlingen hele boekwerken (of therapiesessies) voor nodig zouden hebben, die daar worden prachtig teruggebracht tot een enkele krachtige kreet. Komorebi, ofwel de schoonheid van zonlicht dat door de bladeren van een dik bepakt bos dwarrelt. Momijigari vertaalt de simpele wens om de natuur in te gaan, enkel om diezelfde bladeren van kleur te zien veranderen tijdens de herfst. Sakura, letterlijk kersenbloesem, staat voor de waardering van het tijdelijke, het vluchtige. Als er één iemand dergelijke observaties van mens en natuur naar geluiden wist te extraheren, was het Susuku Yokota wel. Begonnen als four-to-the-floor house techneut, liet hij het elektrische nachtleven van Tokyo gaandeweg achter voor de nuances van de natuur, klassieke muziek en abstracte kunst. Voor de subtiliteit die in die bijzondere Japanse woorden schuilt. Sakura (2000) kan worden beschouwd als het middelpunt van Yokota’s minimal oeuvre, al is er zeker nog ruimte voor drumcomputers, jazzy akkoorden en samples van de grootmeester Harold Budd. Jammer genoeg ging Yokota zelf te vroeg ten onder aan de onvermijdelijke keerzijde van de vluchtigheid en verliet hij deze aarde onder omstandigheden, even mystiek als zijn muziek. De ultieme soundtrack voor een ommetje momijigari, op zoek naar komorebi. (Stef Mul)