Recensie
NEW STOCK EXPECTED IN JANUARY
Een ingetogen meesterklasse in hoe je je sound kunt vernieuwen zonder de essentie te verliezen — zo laat Efdemin op zijn vijfde studioalbum van minimalistische techno horen. Na een pauze van zes jaar keert hij terug met een hernieuwd gevoel van verwondering en een moeiteloos aanstekelijke lichtheid.
‘Poly’, uitgebracht op Ostgut Ton als hun eerste fysieke release sinds de Jasss-plaat en een 5x12”-compilatie in 2021, vormt een ruime speeltuin voor Phillip Sollmann’s verbeelding om vrijer dan ooit te dansen als Efdemin — al jaren een van de meest scherpzinnige en betrouwbare namen binnen de minimal techno, dankzij zijn feilloze gevoel voor hypnotische groove en atmosferische spanning. In de zes jaar sinds zijn laatste Efdemin-album heeft Sollmann hoorbaar onder de motorkap van zijn sound gekeken en daar subtiel aan gesleuteld: zijn ritmes zoemen en trillen met een nieuwe, sprankelende vitaliteit, terwijl hij met verfijnde gevoeligheid de kleinste nuances in de mix belicht.
Voor het ongetrainde of achteloze oor klinkt het misschien als meer van hetzelfde, maar wie aandachtig luistert, ontdekt volop ruimte om te genieten van zijn verscherpte zintuiglijke finesse en elegante variaties in groove – in maat, snelheid en dynamiek – binnen een klassiek minimalistisch kader. Zo tonen de eerste twee nummers een frisse veerkracht: van Lynchiaanse noir naar zwevende, emotionele pads die worden voortgestuwd door offbeat elektropulsen op ‘Drift’, en de 160 BPM pingpong-energie van ‘Poly’, waarin hij zijn sound met kwikzilveren finesse aanstuurt.
De rest van het album werpt nieuw licht op vertrouwde stijlen: de skeletachtige technostap van ‘Signal to Noise’ vloeit over in de weelderige Detroit-sferen van ‘Rauris’; ‘Radical Hope’ biedt een hemelse interpretatie van Robert Hood’s minimalisme; ‘Aachen’ concentreert zich op een donkerder intensiteit; ‘Microphase’ levert een felle acid-aanval die moeiteloos met jongere producers meekomt; ‘Irrlicht’ en ‘Lost Somewhere in the City’ doen denken aan E.R.P.’s atmosferische, emotionele techno; en afsluiter ‘Below the Surface’ vertraagt het tempo tot melancholische downtempo-beats die de geest van vroege jaren ’90 AI-ambient oproepen.
Een ingetogen meesterklasse in hoe je je sound kunt vernieuwen zonder de essentie te verliezen — zo laat Efdemin op zijn vijfde studioalbum van minimalistische techno horen. Na een pauze van zes jaar keert hij terug met een hernieuwd gevoel van verwondering en een moeiteloos aanstekelijke lichtheid.
‘Poly’, uitgebracht op Ostgut Ton als hun eerste fysieke release sinds de Jasss-plaat en een 5x12”-compilatie in 2021, vormt een ruime speeltuin voor Phillip Sollmann’s verbeelding om vrijer dan ooit te dansen als Efdemin — al jaren een van de meest scherpzinnige en betrouwbare namen binnen de minimal techno, dankzij zijn feilloze gevoel voor hypnotische groove en atmosferische spanning. In de zes jaar sinds zijn laatste Efdemin-album heeft Sollmann hoorbaar onder de motorkap van zijn sound gekeken en daar subtiel aan gesleuteld: zijn ritmes zoemen en trillen met een nieuwe, sprankelende vitaliteit, terwijl hij met verfijnde gevoeligheid de kleinste nuances in de mix belicht.
Voor het ongetrainde of achteloze oor klinkt het misschien als meer van hetzelfde, maar wie aandachtig luistert, ontdekt volop ruimte om te genieten van zijn verscherpte zintuiglijke finesse en elegante variaties in groove – in maat, snelheid en dynamiek – binnen een klassiek minimalistisch kader. Zo tonen de eerste twee nummers een frisse veerkracht: van Lynchiaanse noir naar zwevende, emotionele pads die worden voortgestuwd door offbeat elektropulsen op ‘Drift’, en de 160 BPM pingpong-energie van ‘Poly’, waarin hij zijn sound met kwikzilveren finesse aanstuurt.
De rest van het album werpt nieuw licht op vertrouwde stijlen: de skeletachtige technostap van ‘Signal to Noise’ vloeit over in de weelderige Detroit-sferen van ‘Rauris’; ‘Radical Hope’ biedt een hemelse interpretatie van Robert Hood’s minimalisme; ‘Aachen’ concentreert zich op een donkerder intensiteit; ‘Microphase’ levert een felle acid-aanval die moeiteloos met jongere producers meekomt; ‘Irrlicht’ en ‘Lost Somewhere in the City’ doen denken aan E.R.P.’s atmosferische, emotionele techno; en afsluiter ‘Below the Surface’ vertraagt het tempo tot melancholische downtempo-beats die de geest van vroege jaren ’90 AI-ambient oproepen.
