APPARAT

De vierde editie in een opvallend druk jaar voor de DJ-Kicks-serie van !K7 is Apparats (echte naam: Sascha Ring) bijdrage, en meteen ook de minst voorspelbare. Dat komt deels doordat zijn muziek lastig te omschrijven is: een ambigu vorm van elektronische dansmuziek waarin de textuur van het ene geluid naar het andere sterk verschilt. In zijn wereld kan een galmende gitaar boven je hoofd echoën, waarna het hectische geklik-klak van stuiterende drums het geheel weer in balans brengt en het snel vastniet. En elk geluid in een Apparat-track lijkt met andere middelen gecreëerd te zijn; die gitaarklank kan de gladheid en glans van zijde weerspiegelen, terwijl elk percussiegeluid klinkt alsof het uit een totaal ander soort metaal is gevormd. Omdat Apparat zo’n breed scala aan texturen tot zijn beschikking heeft, lijken de mogelijkheden voor een mix eindeloos.

Van de drie DJ-Kicks-mixen uit 2010 die hieraan voorafgingen — Juan MacLean, Kode9 en James Holden — lijkt die van Apparat het meest op de laatste. Waar MacLean de grenzen tussen oude en nieuwe housemuziek vervaagde en Kode9 zoveel mogelijk funky- en dubstep-platen in een compacte ruimte probeerde te persen, koos Holden een andere route: hij nam een reeks uiteenlopende tracks en probeerde ze te laten klinken alsof ze bij zijn eigen esthetiek hoorden. MacLean en Kode9 kozen en mixten nummers om een knallende mix te maken; Holden koos en mixt tracks om een knallend album te maken. Op dezelfde manier spit Apparat door zijn collectie in een poging een Apparat-achtig album te maken van andermans muziek. Daarbij laat hij echter wel wat van zijn kaarten zien en suggereert hij dat zijn geluid losjes te plaatsen is in een hoek waar experimentele elektronische muziek steeds verder richting indieterritorium schuift.

Tussen Holden’s en Apparats DJ-Kicks houdt Holden de overhand, en niet eens omdat hij betere tracks kiest. Uiteindelijk is Holden simpelweg de betere arrangeur, met een sterker gevoel voor ritme en opbouw binnen een mix. Apparat vindt zijn groove middenin de set, beginnend met Four Tets remix van Born Ruffians’ “I Need a Life” en eindigend bij Vincent Markowski’s “The Madness of Moths” — mogelijk het beste segment van alle vier de DJ-Kicks van dit jaar — maar er ontbreekt een duidelijke boog over de 24 nummers heen. Wanneer Thom Yorke’s “Harrowdown Hill” tegen het einde verschijnt, voelt die plaatsing vreemd en onsamenhangend, alsof je huisgenoot binnenkwam en spontaan een van zijn favoriete nummers toevoegde aan een playlist waar jij uren aan hebt gewerkt.

Dat is jammer, want Apparat heeft duidelijk talent om zijn esthetiek over te brengen via andermans muziek, vooral wanneer hij twee platen mengt die eigenlijk niet zouden moeten werken, maar het toch doen. Het meest treffende voorbeeld hier is wanneer het getjirp van kleine, galmende percussiegeluiden op Phon.o’s “Intervall” de gedempte melancholie van “Moth” van Burial en Four Tet doorprikt en zo een toch al smeulende track nog sterker maakt. En de manier waarop Apparat zijn exclusieve DJ-Kicks-track, de operatische techno van “Sayulita”, mixt, laat die vaardigheid eveneens goed zien. Verschijnend vlak na de droge, funky dubstep van Joy Orbison’s “The Shrew Would Have Cushioned the Blow” en een paar nummers voor de expansieve ambient van de afsluiter, Tim Hecker’s “Borderlands”, toont Apparat hoe zijn nauwgezette aandacht voor detail hem verbindt met artiesten uit alle hoeken van het elektronische landschap.