Wat hebben Depeche Mode, Underworld en Nine Inch Nails met elkaar gemeen? Ze gebruikten allemaal op enig moment de Acces Virus-synthesizer in hun muziek. Een ‘virtueel-analoge’ synthesizer uit de vorige eeuw met allerlei beperkingen, zoals een klein geheugen en beperkte polyfonie.
Christopher Stephen alias Clark vond er eentje in Australië en besloot zijn nieuwe album Steep Stims eromheen te bouwen. Een clubalbum bovendien. Want na de klassieke soundtrackklanken van Playground In A Lake (2021) en het introverte In Camera (2024) keert de productieve Brit op Steep Stims terug naar de vierkwarts. Vaak is de stemming uitbundig of bezig dat te worden. Zoals in het Four Tet-achtige Janus Modal, dat met zijn voortrazende synths en sterke opbouw eurorie kan veroorzaken op avontuurlijke dansvloeren.
Of neem het woeste Blowtorch Thimble, waarop Squarepusher-beats en Analord-achtige melodieën samenklonteren in heerlijk uitbundige Eurorave. De vele malle en uiterst effectieve ‘braindance’-nummers worden bij elkaar gehouden door beatloze miniatuurtjes als 18EDO Bailiff en 5th Millionth Cave Painting, die goed illustreren hoe vakkundig Clark omgaat met het grotere verhaal. Toch is dit geen album die alle fans zal bekoren. Wie net gewend was geraakt aan de dromerige Clark zal waarschijnlijk even moeten slikken bij zoveel ravepuberbranie. Maar vervelen zul je je allerminst.