Insides klinkt als een openbaring. Zinderende strijkerstapijten drijven de speakers uit om uit te monden in weidse ambient composities. De jongen die verantwoordelijk is voor al dit schoon, luistert naar de naam Jon Hopkins. Voor mensen die op details letten na afgelopen jaar geen vreemde meer in de muziek. Door zijn eerdere werk werd hij al opgemerkt en vergeleken met elektronicagrootheid Brian Eno. Die introduceerde hem bij Coldplay waar hij samenwerkte aan de productie. Een mooie prestatie als autodidact op dit vlak. Als componist gebruikt hij compositietechnieken uit dance, modern klassiek en ambient om elektro-akoestische soundscapes en geluidsmuren te scheppen. Hij vindt gelijkgestemden in Jóhann Jóhannson, Gregor Samsa en Olafur Arnalds. Maar de manier waarop klassieke rust in botsing komt met heftige beats en elektronica komt nog het meest overeen met het jonge Rival Consoles. Net als op de EP Helvetica van deze laatstgenoemde, is er een precaire balans tussen twee stijlen, dance en klassiek, waarin prachtige melodieën de rode draad vormen. Dit zelfs waar composities pulserend een driftige wending maken. De cinematografische stijl van Jon voorkomt dat Insides verzandt in experiment en daarmee voor leken een onneembaar fort wordt. Zijn talent werd ook al voor een choreografie van Wayne McGregor gebruikt, waarvan het eerste deel van dit album getuige is. Onlangs was hij nog te bewonderen op Motel Mozaïque. Stel je ervoor open en Insides blijkt een desolate wereld met een textuur waar slechts muzikale schittering heerst. Jon Hopkins’ visie is gedurfd en weergaloos.
