Recensie
Op de schitterend verpakte nieuwe cd van Daan (Stuyven) kijkt hij indringend richting de camera op een manier die doet denken aan Jacques Brel en Serge Gainsbourg. Hiermee maakt Daan meteen duidelijk dat de zaken dit keer heel anders zijn aangepakt. Weg met (alle) elektronica, maak plaats voor echte instrumenten en een organisch geluid. Een hoofdrol is er weggelegd voor zijn stem, die net als de muziek een stuk donkerder is geworden. Naast stevige rock (Exes), klinkt hij in Icon zowaar als Johnny Cash en in A Great Retriever horen we een croonende Daan. Geen makkelijke plaat, maar wel een met kop en staart.
