Recensie
Regie: Sylvie Verheyde
Stella is een autobiografische verfilming van Sylvie Verheyde over haar jeugd. Het verhaal speelt zich af aan het begin van de jaren 70.
Stella's ouders runnen een café/hotel in Parijs. De zelfkant van de maatschappij ontmoet elkaar hier. Drankmisbruik, vechtpartijen overspel, Stella is er getuigen van. Het café geeft haar ook gezelligheid en geborgenheid.
In de eerste beelden zien we de aanvang van het nieuwe schooljaar, Stella gaat gewapend met een voetbal en een te grote schooltas naar haar nieuwe school, een totaal ander wereld dan de wereld van het café. Zij past niet tussen haar klasgenoten die volgens Stella niets van het leven weten.
Als er zich een vriendschap vormt met klasgenoot Gladys ervaart Stella dat er meer in het leven is dan de vertrouwde omgeving van het café. Langzaam veranderd haar kijk op haar omgeving en de wereld.
De film is prachtig vorm gegeven. De jaren 70 met gehaakte truitjes, posters aan de muur van Alain Delon en de bij passende muziek maakt de film tot een waar feest om naar te kijken. Gelukkig is Stella geen zure afrekening met het verleden geworden de hoofdrolspeelster in de film neemt ondanks haar jeugdige leeftijd haar eigen lot in handen en dat is prettig om te zien.
Stella is een autobiografische verfilming van Sylvie Verheyde over haar jeugd. Het verhaal speelt zich af aan het begin van de jaren 70.
Stella's ouders runnen een café/hotel in Parijs. De zelfkant van de maatschappij ontmoet elkaar hier. Drankmisbruik, vechtpartijen overspel, Stella is er getuigen van. Het café geeft haar ook gezelligheid en geborgenheid.
In de eerste beelden zien we de aanvang van het nieuwe schooljaar, Stella gaat gewapend met een voetbal en een te grote schooltas naar haar nieuwe school, een totaal ander wereld dan de wereld van het café. Zij past niet tussen haar klasgenoten die volgens Stella niets van het leven weten.
Als er zich een vriendschap vormt met klasgenoot Gladys ervaart Stella dat er meer in het leven is dan de vertrouwde omgeving van het café. Langzaam veranderd haar kijk op haar omgeving en de wereld.
De film is prachtig vorm gegeven. De jaren 70 met gehaakte truitjes, posters aan de muur van Alain Delon en de bij passende muziek maakt de film tot een waar feest om naar te kijken. Gelukkig is Stella geen zure afrekening met het verleden geworden de hoofdrolspeelster in de film neemt ondanks haar jeugdige leeftijd haar eigen lot in handen en dat is prettig om te zien.
