Recensie
Sam Rockwell, een onterecht vaak ondergewaardeerd acteur, stond aan de kribbe van twee veelbelovende regisseur. Hij speelde zowel in het debuut van George Clooney, de eveneens onderschatte film naar een scenario van Charlie Kaufman (Eternal Sunshine Of The Spotless Mind), als dat van Duncan Jones, die met Moon een van de beste science fiction films van de laatste tien jaar aflevert. Over de plot van Moon moet men als toeschouwer zo min mogelijk weten, dus verwacht hier geen uitgebreide samenvatting van wat Rockwell allemaal overkomt in zijn afgelegen maanfaciliteit. De enige mogelijke inleiding is dat in de nabije toekomst de wereldbevolking leeft op groene kernenergie die gewonnen wordt aan de achterzijde van de maan. Sam Bell (Rockwell) neemt in zijn eentje drie jaar lang de taak op zich om met grote mijnmachines deze brandstof te winnen.
Op alle fronten, van vormgeving tot het claustrofobische gevoel van isolement in outer space, doet Moon aan als klassieke ruimtefilms als Alien, Solaris en, vooral, 2001: A Space Odyssey. Nooit als plagiaat, altijd als hommage. Moon is, zoals zijn voorgangers, een existentiële, psychologisch kamerspiel met een fabelachtige rol van Sam Rockwell, die met gemak voor een Oscar genomineerd had kunnen worden. Essentiële tip!
Op alle fronten, van vormgeving tot het claustrofobische gevoel van isolement in outer space, doet Moon aan als klassieke ruimtefilms als Alien, Solaris en, vooral, 2001: A Space Odyssey. Nooit als plagiaat, altijd als hommage. Moon is, zoals zijn voorgangers, een existentiële, psychologisch kamerspiel met een fabelachtige rol van Sam Rockwell, die met gemak voor een Oscar genomineerd had kunnen worden. Essentiële tip!
