Gezien de constant hoge kwaliteit van hun oeuvre is het verbazingwekkend dat het uit Texas afkomstige Spoon nog steeds niet op grote schaal is doorgebroken. Ook op dit zevende album weet de band rond bandspil Britt Daniel haar inventieve en groovende indierock te verpakken in onweerstaanbare minimalistische popparels. Vergeleken met de speelse en veelzijdige voorganger Ga Ga Ga Ga Ga is het materiaal op Transference een stuk donkerder en psychedelischer uitgevallen. Juist deze donkere toon zorgt ervoor dat de groep sinds Kill The Moonlight uit 2002 niet meer zo spannend heeft geklonken, niet in de laatste plaats dankzij de avontuurlijke prachtproductie. In songs als The Mystery Zone, Who Makes Your Money en I Got Nuffin levert dit weer heerlijk eigenzinnige gitaarrock op vol hypnotiserende krautrockritmes, Beatlesque melodieën en wonderlijke studio-effecten Daarnaast laat het korte Goodnight Laura ook een nieuwe, ingetogen kant van de band horen. De fantastische afsluiter Nobody Gets Me But You vat met een swingende beat, catchy baslijn, effectieve gitaar- en toetsaccenten en soulvolle zang de sound van deze groep wellicht nog het beste samen. Een band als Spoon rechtvaardigt de functie van de repeatknop.
