Recensie
Varg Vikernes alias Burzum wordt algemeen beschouwd als een van de meest invloedrijke figuren binnen de (black)metal en is daarnaast ook een van de meest omstreden persoonlijkheden binnen de muziekwereld. Zijn naam wordt onder onder meer in verband gebracht met brandstichting in verschillende Noorse kerken. Voor de moord op Mayhem-gitarist Euronymous werd hij in 1993 uiteindelijk veroordeeld tot vijftien jaar gevangenisstraf. Vanuit de gevangenis publiceerde hij de nodige essays en maakte hij tevens de darkambient albums Daudi Baldrs en Hlidskjálf. Vorig jaar maart werd hij weer vrijgelaten en Belus markeert zijn terugkeer naar de blackmetal. De combinatie van slepende, hallucinerende riffs, melancholieke gitaarlijnen, rauwe vocalen en de drukkende sfeer klinkt onmiskenbaar als Burzum en plaatst dit zevende album ergens tussen Hvis Lyset Tar Oss en Filosofem in. Met het verschil dat de synths dit keer ontbreken en de (Noorse) folkinvloeden aanzienlijk zijn toegenomen. Ook klinkt zijn befaamde scream wat minder hoog en gebruikt hij hier en daar zelfs cleane zangpartijen. Prijsnummers zijn in ieder geval Belus Doed, het ruim twaalf minuten durende Glemselens Elv en het verrassende Kaimadalthas Nedstigning.
