MOVIE

Beeldschoon. Shockerend. Fascinerend. Wanstaltig. Inhoudsloos. Gestileerd. Pretentieus. Baanbrekend. Stuk voor stuk zijn het termen die van toepassing zijn op Lars von Triers (Dogville; Breaking The Waves) nieuwe deprimerende ‘neo-psycho-porn-horror’. Na het tragische verlies van hun kind proberen een apathische, naamloze man (Willem Dafoe) en zijn getraumatiseerde, lichtelijk hysterische vrouw (Charlotte Gainsbourg) doormiddel van door hem toegepaste therapie hun verdriet te verwerken. Samen reizen ze af naar niet alleen een idyllisch hutje in het bos, maar ook de krochten van de vrouw haar diepste angsten. Wat vrij taai begint als een soort psychotherapie mondt uit in een taaie shock-horror die zich, vreemd genoeg, voornamelijk richt op de genitaliën van het tweetal. Geen spoken, weerwolven of bosmonsters, maar twee zeer geconflicteerde personen in een boshut. Dat von Trier zich wendt tot dit genre – de regisseur van voor en tijdens het productieproces getroffen door een ernstige depressie – valt hem niet kwalijk te nemen, maar dat het hem niet lukt om enige inhoud in zijn relaas te stoppen is jammerlijk. Wat overblijft, is een pretentieuze, onverklaarbare en slechts bij vlagen interessante film die shockeert omdat het kan, maar niet weet waarom.