BORSTLAP, MICHIEL

Hoop. Luister naar de composities op het nieuwste album van Michiel Borstlap en gedachtes dwalen af. Zodat je uiteindelijk in hogere sferen belandt en beseft: er is hoop. Solo 2010 weet 68 minuten lang iedere seconde de aandacht volop vast te houden. Je hoort heerlijke pianocomposities die zeer lichtvoetig klinken maar dat (uiteraard) zeker niet zijn. Stuk voor stuk van hoge kwaliteit, en da’s natuurlijk al een grote gave. Temeer omdat Borstlap alle composities (op één na: Four in One van Thelonious Monk) klaarblijkelijk al improviserend op plaat vastlegde. Hij imiteert daarmee pianist Keith Jarrett die op deze wijze een periode in zijn carrière zelfs steevast iedere avond een compleet ander concert gaf. Over concerten gesproken; die zijn bij dit album ook te zien. Er is namelijk een dvd bijgevoegd met onder andere een lang concert in de Dominicanen Kerk in Maastricht. Borstlap laat op Solo 2010 zijn ‘vingers het werk doen, niet zijn hart’, zegt hij zelf. Welnu, die vingers zorgen uiteindelijk voor één fijn en duidelijk te definiëren gevoel: hoop.