Voor Steve Mason is het de eerste plaat, die hij onder zijn eigen naam uitbrengt. Zijn alter-ego's King Biscuit Time en Black Affair, laat hij dit keer achterwege om min of meer terug te keren naar de roots. De zanger van de Beta Band leverde ooit met The 3 EP's, een compilatie van het vroege werk van de band, een belangrijk meesterwerk af voor de Britse muziekhistorie. Ondanks de uitstekende en prima ontvangen opvolgers, werd groter commercieel succes niet behaald en dat leidde tot het stoppen van de band in 2004. Het inpalmende karakter van zijn werk met de Beta Band horen we weer terug en het album is rijkelijk gearrangeerd met voorgeprogrammeerde beats en meeslepende keyboard-partijen, die een prettig zweverig sfeertje neerzetten. Ondanks dat de electronica zoals we gewend van hem zijn weer een belangrijke rol speelt, schreef hij zijn liedjes op de akoestische gitaar en ging daarna aan de slag met producer Richard X. Deze basis hoor je nog goed terug op bondige liedjes als Am I Just A Man of het gedragen The Letter. Hoe ze de liedjes ook aankleden, de over het algemeen sterke composities van Mason blijven er duidelijk doorheen komen. Zijn ijle stem, de avontuurlijke, dan weer melancholische en soms ook dansbare afwerking, doet de luisteraar van alle wensen voorzien. Zo lijkt Steve Mason zichzelf heruit gevonden te hebben.
