YOUNG, NEIL

En dan is daar de 1150e Neil Young plaat. Je kan je bijna niet voorstellen dat…, toch? Heb ik nieuws voor u! Want daar waar Neil nogal eens doordreint op platgetrapte paden, hevig de plank misslaand, of zich helemaal suf soleert op immer repeterende Crazy Horserige tapijtjes, dook Neil de studio in met producer Daniel Lanois om eens wat anders te gaan ondernemen. Het resultaat is – ik durf het bijna niet te zeggen – innemend, fraai en donker. Zichzelf slechts begeleidend met de elektrische gitaar en gestript van drums, bass en andere poespas, brengt Young het diepste uit zijn ziel naar boven. Back to the old folky days, zou je bijna zeggen. Neil bezingt de liefde (Walk With Me en Sign Of Love), hoop (Angry World) en dope (The Hitchhiker). Zware overstuurde gitaren begeleiden zijn nog immer goede stem en hoewel Neil Young in de herfst van zijn carrière is aanbeland, bewijst hij met Le Noise nog lang niet uitgerangeerd te zijn.