LEE, AMOS

Stel, je werkt tien jaar lang met hart en ziel bij een bedrijf. Dan op eens volgt, out of the blue, ontslag. Je had het niet verwacht, je deed je arbeid met zeer veel plezier. Het is dan vrij logisch dat een slecht humeur en een bijkomend rouwproces volgen. Ben je muziekliefhebber, dan zoek je steun in je platenkast. Songs van bepaalde artiesten of bands blijken op dergelijke moeilijke momenten veel sterker bij je binnen te komen dan van anderen.

Neem de relaxte americana-muziek van singer-songwriter Amos Lee daarbij eens als concreet voorbeeld. Op zijn vierde plaat Mission Bell is hij in staat om luisteraars ronduit te emotioneren met een potje onvervalste en tevens zeer diverse countryrock. Zijn stem kruipt heerlijk intiem tegen je aan. Hij buigt vocalen als waren het kameleons met griezelig perfecte stembanden. Enerzijds lijkt Lee soms een beetje op Adam Duritz van de Counting Crows, anderzijds denk je als luisteraar een jonge, vitale variant van Kris Kristofferson of James Taylor te ontwaren. Extra juweeltjes op dit album? Enkele schitterende duetten met grote namen zoals Willie Nelson en Lucinda Williams. Toch zal het niet lang duren voordat meneer Lee, zelf ook zo’n grote naam is. Want muzikaal is het op dit album eveneens meer dan dik in orde. Zijn liedjes zijn goed en gevarieerd en ze blijken ook qua uitvoering stuk voor stuk ware muzikale museumstukjes. Wat wil je ook? Hij wordt begeleid door de waanzinnige band Calexico.

Kort en goed? Mission Bell van Amos Lee is voor heel veel muziekliefhebbers een buitengewoon schitterende plaat. Daar ben ik zeker van. Maar om nog even op die eerste zinnen terug te komen: voor mij is dit momenteel m’n persoonlijke rouwverwerkingsplaat.