Het festival van San Sebastian bekroonde hoofdrolspeelster Tsilla Chelton, die op een dag als Turkse bergbewoonster met Alzheimer verdwijnt richting haar uitzicht wat haar qua levensstijl nogal onderling verschillend kroost onbedoeld tot samenwerken noopt een oplossing te vinden voor haar ontsnappingspogingen, die zich overigens tijdens haar tijdelijke verblijf bij de oudste dochter in Istanbul gewoon blijven voortzetten dat -ook vast onbedoeld maar toch- komische situaties oplevert, waarbij enige plaatvervangende gêne zijn intrede doet. Onverwacht komt de (eveneens) van huis weggelopen kleinzoon in aanraking -we vermijden bewust het woord contact - en er ontstaat zowaar een bijzondere omgangsvorm die hartverwarmend is. Had u met een aan Alzheimer lijdende hoofdrolspeler iets anders verwacht dan een open einde?