BRANCO, CRISTINA

De zee is de alles verbindende schakel in het leven op aarde. Met blote voeten staat Cristina in de branding nabij Lissabon en denkt terug aan haar reis naar Buenos Aires. De geuren, de kleuren, de geluiden. Een oude plaat van Carlos Gardel als denkbeeldige soundtrack. De tango cancion ligt wat betreft melancholie eigenlijk vrij dicht bij het fadolied. Ook de fado was ooit een dans, maar het leven kent zijn schaduwkanten en niet in de laatste plaats in de liefde. De Portugese gitaar kan deze gemoedstoestand soms bijna net zo goed weergeven als de bandoneon, een instrument dat doorgaans nog iets dieper in de ziel snijdt. Op dit nieuwe album laat Branco zich vrijuit inspireren door de milonga en de bolero (Dos Gardenias). Maar er is nog een derde belangrijke stad in haar leven en dat is Parijs, niet zo vreemd als je weet dat daar zo'n 700.000 Portugezen wonen. Ze heeft veel liefde voor het Franse chanson en kiest hier voor Jacques Brel's Les Désespérés. Het album is erg relaxed te noemen. Fraaie cello- en pianopartijen, hier en daar een zwoele saxofoon zorgen voor veel sfeer. Toch blijft de fado altijd voelbaar als Cristina Branco zingt. Opnieuw een tijdloze plaat.