I’m moving on, yeah I’m moving on, zo meldt Maurits Westerik in het eerste nummer van het kersverse Gem-album. Tja, dat citaat blijkt toch wel een beetje te stroken met de muziek die de luisteraar op Hunters Go Hungry voorgeschoteld krijgt. Weer een ietwat afwijkende muzikale koers, weer een andere insteek van songschrijven, weer een nieuwe (op bassist Jeroen Kikkert na, die zit er praktisch vanaf het begin bij) begeleidingsband. Westerik wil, kan en gaat verder en hij vangt naar eigen zeggen ‘zwerftochten in zijn songs’.
Zijn aanpak lijkt enigszins onconventioneel. Als eenzame ziel met een groot muziekhart trekt hij zich op gezette tijden (soms jaren) terug om zich voor te bereiden voor een nieuw album. Hij duikt af en toe elders op als gastmuzikant, leert daar het nodige van (zo was hij onder andere muzikant in de live-band van Anne Soldaat) en blijft op die manier hongerig naar nieuwe muzikale wegen, naar andere invalshoeken. Het Gem-eindproduct wordt daardoor alsmaar beter en Westerik zingt op Hunters Go Hungry als was hij een jonge Dylan.
Toch hebben die Gem-songs enkele vaste waardes. Ze zijn steevast gespeend van onweerstaanbare hooks en waanzinnig meezingbare refreinen. Maar ze klinken op dit album stuk voor stuk anders. Sterker, ze lijken soms zelfs wel uit compleet andere muzikale tijdperken te komen.
Zou Westerik zich met Gems vierde wapenfeit dan toch eindelijk een (nog) prominente(re) plek in de voorhoede van de Nederlandse popmuziek verschaft hebben? Luister Hunters Go Hungry en binnen enkele secondes zal je weten: deze vraag stellen, is hem beantwoorden.
