JAY-Z/WEST, KANYE

Kindamuzik recensie:

Het was voor veel hiphoppers een sprookje dat werkelijkheid werd: een van de beste producers (Kanye West) die zou gaan samenwerken met een van de beste rappers (Jay-Z). Het leek heel logisch: de twee heren zouden beiden doen waar ze goed in zijn. Helaas hadden ze een ander idee. Het maakt Watch the Throne onevenwichtig, onsamenhangend en te pretentieus.

Beide artiesten hebben de afgelopen jaren wisselvallig werk afgeleverd. Kanye was even de weg kwijt met een vocoder op 808s & Heartbreaks en Jay-Z wilde te veel op The Blueprint 3. Het probleem van Jay-Z is op die plaat duidelijk te horen: overgeproduceerde nummers overschaduwen zijn kwaliteiten. En raad eens wie bij dat album grotendeels achter de knoppen zat? Juist.

Op Watch the Throne schiet het dus ook alle kanten uit. Van rauwe gangsterrap tot wonky beats en van gevoelige soul naar opzwepende klassieke orkestraties. Het grappige is dat je elk nummer wel snapt, maar niet begrijpt waarom de mannen het gekozen hebben voor hun eigen album. Neem 'Lift Off', dat net als Kanye's hit 'All of the Lights' groots wil uitpakken. Met Beyoncé. Er is een reden waarom Rihanna dat wél kan en Beyoncé niet. Of 'Ni**as in Paris', dat een soort van Nicki Minaj-beat heeft en daardoor erg misplaatst klinkt.

Zo valt er nog meer uit de toon op de samenwerkingsplaat. Het tenenkrommende 'Who Can Stop Me', met als basis lichte dubstep en rauwe ravebeats, mislukt het compleet om heftig over te komen en de beat en punchline van 'Welcome to the Jungle' zijn gewoon echt onder niveau. Wisselvalligheid speelt de grootste rol op Watch the Throne, want naast een degelijke opvulling (het gemakzuchtige 'Otis', het speelse 'Gotta Have It' en het net niet geslaagde 'H.A.M.') staan op de plaat ook een paar nummers die het niveau halen dat Jay-Z en Kanye samen kunnen en horen te bereiken.

Want gelukkig hoor je op Watch the Throne ook nog hoe de hiphop van deze twee supersterren hoort te klinken. Op 'Primetime' rapt Jay-Z door de kale beat de sterren van de hemel en in 'No Church in the Wild' en 'Murder to Excellence', beide vrij heftige en duistere nummers, halen Jay-Z en Kanye het beste in elkaar naar boven. Een speciale shoutout naar 'New Day', dat door zijn eenvoud en het My Beautiful Dark Twisted Fantasy-achtige refrein echt de uitschieter is van de plaat