Er zijn diverse bands die zichzelf meisjes noemen, maar waarschijnlijk klinkt geen daarvan zo divers als de vanuit San Francisco opererende Christopher White en JR Owens. Hun debuut, Album, werd in Nederland nog niet echt opgepikt, maar zowel Rolling Stone als Spin en Pitchfork riepen de plaat uit tot een van de tien beste van 2009. Lieten deze Girls zich toen al nauwelijks in een hokje opsluiten, op deze tweede plaat blijkt dat nog lastiger. De majestieuze eerste single Vomit gaf al een indicatie. Langzame opbouw, uitgesponnen gitaarsolo’s, achtergrondvocalen die de sfeer van The Dark Side Of The Moon oproepen... Zo hoor je het niet vaak. Just A Song daarentegen is folky als Midlake, terwijl Saying I Love You en Magic sprankelende westcoast popliedjes zijn, en Die zich wellicht het best laat omschrijven als southern progressive hippie rock. En daarmee heb ik nog maar een paar nummers genoemd. Father, Son, Holy Ghost heeft zijn wortels diep in de jaren ’70, maar klinkt helemaal van deze tijd. Een prachtige muzikale trip waaraan zowel ouderen als jongeren heel veel plezier kunnen beleven.
