LOFGREN, NILS

De vitale veteraan Nils Lofgren gaat stug door met het maken van mooie platen voor een relatief klein publiek. Het grote publiek kent hem alleen maar als de gitarist van Bruce Springsteen’s E Street Band. En ook Old School, zo’n beetje zijn 20ste studioplaat, gaat daarin geen verandering brengen. Old School gaat over ouder worden: over ergernissen over tot op het bot verwende jongeren, over het verdriet over het massale heengaan van muzikanten van de oudere generatie. Vrij vertaald is de boodschap: vroeger was alles beter. Toch is het geen chagrijnige plaat geworden. Integendeel. Lofgren staat stijf van de inspiratie, trekt flink van leer, direct al op het eerste nummer, de titelsong, waarin hij zelfs schuttingtaal bezigt. Hij schittert op verschillende gitaren. Niet als gitaarheld, dit keer, maar als de ambachtsman. Hij profileert zich op Old School ook als doe-het-zelver want hij krijgt nauwelijks assistentie. Toch weet hij een bandgevoel op te roepen. Dat is razendknap. Old School is het prototype van een album dat verdrietig maakt: paarlen voor de zwijnen.