Dat The Broken Circle Breakdown een geweldige film is dat kunnen we enkel beamen. Met de tickets die vorig weekend bij De Standaard zaten zijn we dit meesterwerk van Felix Van Groeningen gaan aanschouwen en bij het kijken van de trailer wist ik al dat mijn voorliefde voor country en rootsmuziek de liefde voor de film ook dichterbij zou brengen. De film gaat over een koppel dat samen in een bluegrass bandje zit en een voorliefde heeft voor Amerika. Het leven lacht hun toe met een prachtige dochter maar dan slaat plotseling het noodlot toe en keert het leven zich volledig om. Een geweldige en intense film die je dus moet gezien hebben. Al toen ik de eerste keer de fragmenten van de nummers beluisterde op de website van Humo wist ik dat die soundtrack een grote bijdrage zou leveren aan het succes van de film en na talloze posts op Facebook en tweets op Twitter voorbij zien komen wist ik dat er velen mijn gedachtegangen deelde.
De soundtrack werd opgenomen in de legendarische Salle Jeanne dat een zaaltje is in een van de mooiste café’s in Deurne en ook ligt naast de befaamde meubelwinkel Pluym. Het was daar dat we ook al eerder Roland Van Campenhout in een ellenlange jamsessie mochten aanschouwen met naast hem drummer Cesar Janssens van Raymond Van Het Groenewoud. Daar werd het album opgenomen onder het toeziend oog van Bjorn Eriksson die de productie deed maar ook zijn bijdrage had aan de arrangementen en bepaalde instrumentale stukken. Maar daarbij komt ook nog eens dat acteurs Johan Heldenbergh en Veerle Baetens de nummers zelf hebben ingezongen en dat Heldenbergh zelf de banjo omdeed. Want het is natuurlijk zijn theaterstuk dat hier verfilmd werd door Felix Van Groeningen. Het album opent alvast erg goed met het nummer Will The Circle Be Unbroken dat origineel werd geschreven als een hymne door Ada R. Habershon en Charls H. Gabriel.
Maar nadien werd het nummer nog eens herwerkt door A.P. Carter die we allemaal kennen van The Carter Family met wie hij legendarische nummers uitbracht die ondertussen zijn uitgegroeid tot regelrechte klassiekers van het country en folk genre. En het is die versie die Bjorn Eriksson heeft gebruikt op deze soundtrack en dat is een logische wijze omdat het nummer ook al eerder werd gecoverd door Bob Dylan, The Band, Joan Baez, Jerry Lee Lewis, John Lee Hooker, Willie Nelson, Johnny Cash, The Felice Brothers, Jeff Buckley en nog tal van anderen. De versie die Johan Heldenbergh hier mee inzingt is een prachtig nummer waarin de banjo en de mandoline de hoofdrol opnemen met daarbij die groteske zangpartijen die toch nog intiem kunnen overkomen.
Maar het is pas met de traditional The Boy Who Wouldn’t Hoe Corn zoals de Amerikanen het zeggen dat we helemaal fan zijn van de acteur en zijn stem en zijn banjo in deze intieme setting. Nadien komt Veerle Baetens ook nog eens ingevallen die ons laat horen dat ze eigenlijk nog een veel betere zangeres is dan met haar muzikale project Dallas om uiteindelijk naar de climax te komen met die viool die helemaal loos gaat en bespeeld wordt door Cro Magnon Geert Waegeman. Dusty Mixed Feelings is dan weer niet meer dan wat intieme gitaren die bespeeld worden door Bjorn Eriksson maar uiteindelijk is het wel een nummer waarbij hij zijn gitaarspel mooi tot leven laat komen. Wayfaring Stranger is dan ook weer een bekende klassieker uit het Amerikaanse rootsgenre waarbij Veerle Baetens een prachtige rol wegkaapt door haar zangpartijen die gegarandeerd kippenvel opleveren.
Met de cover van het nummer volgt ze in het spoor van grootheden als Neil Young, Johnny Cash, Jack White en Neko Case die allemaal ook al een cover maakten van het originele nummer dat oorspronkelijk zou komen uit de 19de eeuw. Rueben’s Train is dan weer een prachtig muzikaal intermezzo waarbij we vooral de muzikanten een mooi samenspel horen creëren waarin ook weer de typische ingrediënten van de bluegrass en de country verzameld zijn. Country In My Genes is dan weer vooral bekend geworden in de Verenigde Staten door Loretta Lynn die er een echte countryversie van maakt en niet de soort mislukte linedance die we gerust op naam mogen zetten van Billy Ray Cyrus. En als we heel eerlijk zijn kiezen we toch ook wel eerder voor de versie die Veerle Baetens heeft ingezongen omdat het een intiemere versie is dan de enorme strot die Loretta Lynn op het origineel openzet.
Maar een van de mooiste covers die Johan Heldenbergh dan weer brengt is vooral zijn versie van Further On Up The Road van Bruce Springsteen waarin hij zijn stem enorm donker laat klinken waardoor hij soms zelfs doet denken aan grootheden als Mark Lanegan en Greg Dulli omdat hij ook die enorme emoties in zijn stem kan verzamelen en ze tijdens zijn zangpartijen kan uitspuwen. Terwijl de versie van Bruce Springsteen erg groots is zoals we van hem gewend zijn is die van Johan Heldenbergh en co dan weer erg intiem en weten ze er vooral hun eigen ding met te doen en dat is nu ook net erg belangrijk voor een cover. Where Are You Heading, Tumbleweed ? is dan ook weer een muzikaal intermezzo van Bjorn Eriksson en is vooral een muzikaal meesterwerk omdat hij daarin verschillende instrumenten tot leven wekt en hij op zichzelf een hele wereld creëert waarin spanning en intensiteit een van de belangrijkste bijdragen leveren.
Over In The Gloryland komt dan ook weer tot leven met een rijkelijk besprenkeld arrangement waarin die mandoline weer een grote rol opneemt. Tijdens Cowboy Man doet Johan Heldenbergh zijn stem weer denken aan Johnny Cash en brengt hij hier een cover van het nummer dat pas in 1989 uitgebracht werd door Lyle Lovett. Een mooi voorbeeld dat moderne country nummers ook nog steeds die mooie vibe van weleer te pakken kunnen krijgen. Maar het hoogtepunt komt dan weer met het duet tussen Heldenbergh en Baetens in het nummer If I Needed You dat bijna even prachtig is als het origineel van Townes Van Zandt. Een nummer dat nadien dan weer opvalt is Sister Rosetta Goes Before Us dat ook al prachtig vormgegeven werd door voormalig Led Zeppelin frontman Robert Plan en countryster Alison Krauss.
Met deze soundtrack bewijst de film dat hij groots is maar dat er ook erg intieme momenten te vinden zijn. En die intieme momenten krijgen vooral mee vorm door de prachtige en overweldigende muziek die Bjorn Eriksson heeft samengesteld met als vaandeldragers natuurlijk Heldenbergh op zang en banjo en Baetens op zang. Het album krijgt ook verder gestalte door de optredens van The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band met ook Veerle Baetens en Johan Heldenbergh op het podium.
