Recensie
Het Amerikaanse verkiezingsdebacle is alweer even achter de rug en de nieuwste Tortoise ligt alweer even in de schappen. Tijd voor een (voorlopige) analyse. Terwijl de Amerikaanse politiek in rap tempo wordt teruggebracht naar reaganomic-standaard en het verlangen naar een nieuwe Dead Kennedies per dag toeneemt, strekt het bereik van de nieuwe Tortoise-plaat zich hoe langer hoe verder uit over de grenzen van de muziek. Vanaf een eerste blik op de hoes wordt een beroep gedaan op het interpretatievermogen van de consument. Wat begon als een gezonde dosis ironie, is dan ook aanleiding geworden voor veel recensenten om de plaat in een politiek daglicht te beschouwen en/of zich eens flink te buigen over de vraag wat een `standard' nu eigenlijk is of zou moeten zijn. Ook van de muziek druipt de ironie aan alle kanten af. Op het moment dat je denkt dat je het te pakken hebt, ontsnapt het geluid als een glibberig stuk zeep aan je handen om daarna in een hele andere, al even dubbelzinnige gedaante weer te verschijnen. Op een aantal momenten valt het geluid bijna letterlijk uiteen en openbaart zich de geniale productie van John McEntire. Het geluid is werkelijk overal om je heen en waar ik TNT vrij steriel vond klinken, ronkt en kraakt Standards dat het een lieve lust is. Er zijn dan ook aanmerkelijk meer gedeeltes live ingespeeld zoals meteen al duidelijk wordt tijdens Seneca. Toch zijn er ook passages die zo `slick' klinken dat m'n speakers ervan smelten. Kortom Standards is zo standaard dat ik geen andere plaat ken die zo klinkt. George W. schijnt alleen de weg terug te kennen. Tortoise bewandelt een weg die alle kanten op gaat. Ergens op deze weg tussen beeld en geluid vormt zich een totaalkunstwerk dat zich niet laat interpreteren en aangezien dit mijn interpretatie is van Standards kunt u deze recensie als ongelezen beschouwen.
