Met het zeer mooie C’Mon maakte Low twee jaar geleden een van haar meest toegankelijke en minst sombere platen tot nu toe. Echt vrolijk klinken Alan Sparhawk en Mimi Parker op album nummer tien
niet, maar als geheel klinkt ook The Invisible Way niet al te donker. Tegelijkertijd betekent deze plaat wel een gedeeltelijke terugkeer naar het vroege werk van de band, toen Low een van de
vaandeldragers van de slowcore was. Hier geen voorzichtige elektronische experimenten, zoals op de laatste twee albums, maar grotendeels akoestisch, enkele erupties van de elektrische gitaar
daargelaten. De prachtige muziek klinkt langzaam en gedragen, al zorgen enkele – voor Low begrippen - uptemponummers voor de nodige lucht. Wilco’s Jeff Tweedy zat deze keer achter de knoppen en hij
heeft gezorgd voor een warme en intieme sound die alle ruimte geeft aan de bijzonder fraaie stemmen van Sparhawk en Parker, die nog mooier lijken te zingen dan ooit tevoren.