LANG, JONNY

Jonny heeft ons lang laten wachten op nieuw materiaal. Om precies te zijn, zeven lange jaren sinds de vorige studioplaat Turn Around uit 2006. Inmiddels heeft hij al lang en breed getekend bij een nieuwe platenmaatschappij en is hij lang bezig geweest nieuw materiaal te pennen. Dat is lang niet makkelijk voor Jonny want hij staat al lange tijd op een kruispunt: hij speelt geen pure blues, geen pure funk, geen pure gospel, geen pure soul, geen pure pop maar een mix van dit alles. Die soul komt trouwens vooral door de stem die ook veel R&B in zich heeft, waardoor je zowaar niet in de gaten hebt dat Jonny toch echt blank is. Door die muzikale mix zal de bluespurist waarschijnlijk in afgrijzen zich afwenden terwijl de jongeren zich juist op Jonny zullen storten. Ik zit daartussen: bij de eerste luisterbeurt vond ik het tien keer niets en wilde ik er lang niets van weten, maar inmiddels begin ik te wennen aan de vele lagen in de muziek en weet ik het prima gitaarspel van Jonny steeds meer te waarderen (luister naar The Truth met Santana-achtig gitaarloopjes). Ben ik toch tevreden, alhoewel niet helemaal overtuigd door deze cd.