INTERPOL

El Pintor, De Schilder. Schilders beginnen doorgaans niet met hun beste werk. Van Rijn, Monet en Botticelli maakten onbetaalbare werken als De Nachtwacht, Waterlelies en De Geboorte Van Venus in de loop der jaren. En Interpol? Hun carrière begon met twee parels van albums: Turn On The Bright Lights (2002) en Antics (2004). Fans zingen tijdens optredens luidkeels mee met onomstreden monstertracks als Obstacle I, Evil en Slow Hands. Het is duidelijk het beste werk van het post-punk gezelschap uit New York. Middels verschuivingen binnen de band en met producer James Brown en mixer Alan Moulder als side-kicks, heeft leidsman Paul Banks er alles aan gedaan om het succesverhaal van Antics een vervolg te geven. El Pintor opent met All The Rage Back Home, een intense, uptempo track met een sterke hook in het refrein. Het hoopgevende arrangement My Desire zal voor velen ongetwijfeld een van de hoogtepunten van El Pintor zijn. Vurige gitaarpartijen, een dansbare twist, herhalende ritmesecties en de felle stem van Banks vragen na exact vijf minuten om herhaling. De band staat eigenlijk voor zoveel, want ook Anywhere is met z’n scherpe riff, onregelmatige drumpartijen en zware baslijn Interpol ten voeten uit. Geeft de band niet alles weg in de drie eerste nummers? Nee, want ook erna lijkt het heilige vuur te zijn hervonden. De dreigende afsluiter Twice As Hard herbergt in die zin een mooie symboliek. Bassist en sterkhouder Carlos Dengler ging zijn eigen weg, zonder hem wil Banks toeslaan. Liefst tweemaal zo hard.

01 All the Rage Back Home
02 My Desire
03 Anywhere
04 Same Town, New Story
05 My Blue Supreme
06 Everything Is Wrong
07 Breaker 1
08 Ancient Ways
09 Tidal Wave

10 Twice as Hard