RUNEMAGICK

Twee covers en tien eigen stukken zijn terug te vinden op de nieuwe Michael McDonald. Neil Youngs Down By The River wordt overtuigend gebracht terwijl Marvin Gayes Ain't That Pecular in een ander arrangement weinig meer lijkt op het origineel. Vooral van de eigen stukken springen de vonken af en ze swingen over het algemeen als een trein. Veel soul en R&B (de echte) en ook een vleugje Steely Dan, tenslotte heeft hij daar de kunst van perfectionisme geleerd. `s Mans stem staat nog als een huis en klinkt alsof hij geen dag ouder is geworden in twintig jaar! Veel oude knakkers komen met een nieuwe plaat, maar weinig klinken met een zelfde overtuiging als Blue Obsession. Nu ook net een nieuwe Doobie Brothers-plaat uit is, is wel duidelijk wie de laatste jaren bij de Doobies de kar getrokken heeft. Sneu voor de Doobies maar dat McDonalds soloplaat deze kwaliteit haalde, daar had je alleen maar van kunnen dromen.