Het bijzondere van de carrière van Melody Gardot is dat zij is gaan zingen als therapie ter herstel van een zeer ernstig auto-ongeluk. Het resultaat was het ronduit schitterende Worrisome Heart uit 2008. De opvolger, My One And Only Thrill, geproduceerd door Larry Klein, borduurde daarop voort en overtrof dat debuut. Op The Absence, haar derde plaat, voer Melody een andere koers en, hoewel zeker niet slecht, was deze toch iets minder dan de voorgangers. Met dit nieuwe album pakt Melody de draad eigenlijk weer op, mede door de hernieuwde samenwerking met Klein. Funky basritmes, Hammond orgel, retro-soul arrangementen en extatische gospelzangers, het zijn de ingrediënten waarmee Gardot en Klein een dampende mix brouwen die de luisteraar terugvoert naar de laten jaren ’60. Ook het engagement van dit album past perfect bij die sprong in de tijd. Zo gaat bijvoorbeeld het meeslepende Preacherman over de moord op een 14-jarige zwarte jongen in het Amerika van de jaren ’50, die de start zou worden van de Civil Rights-beweging. Na een aantal jaren rond de wereld te hebben getoerd, was Melody ontzet door de stand van zaken in Amerika. De wereld heeft haar wakker gemaakt, en dat brengt ze tot uitdrukking in een sociaal geëngageerd album, dat muzikaal ook ijzersterk is. Dat begint al meteen met de broeierige openingstrack, It Gonna Come, waarin Melody zingt over het lot van de daklozen. Soms voegt ze subtiele straatgeluiden toe, zoals in She Don’t Know, over een jonge vrouw die op straat wordt lastiggevallen. Gardots boodschap zit in het breekbare slotliedje Once I Was Loved, over de de kracht van de liefde, die alles kan overwinnen. Een positieve boodschap die in zo’n mooi jasje zeer overtuigend overkomt.
1. Don't Misunderstand
2. Don't Talk
3. It Gonna Come
4. Bad News
5. She Don't Know
6. ""Palmas da Rua""
7. Same To You
8. No Man's Prize
9. March For Mingus
10. Preacherman
11. Morning Sun
12. If Ever I Recall Your Face
13. Once I Was Loved
14. After the Rain
15. Burying My Troubles
