BERTOLF

Leek het nog maar gisteren toen hij aankondigde om als soloartiest een break te nemen, inmiddels is Bertolf al weer terug met een nieuwe plaat. Toch is een aantal aspecten veranderd aan zijn liedjes.
Ten tijde van z’n Color Reporters-project meldde hij al dat het een verademing was om de songs te schrijven waarbij ‘een andere stem’ (Bas Wilberink) voor meerwaarde zorgde.
En nu blijkt dat Bertolf juist dát facet nog nadrukkelijker aan zijn solowerk heeft toegevoegd. Is het bij First & Then sowieso hoorbaar dat hij de grenzen van zijn eigen stemgeluid (Billy’s Boots, Fool All The People) veel meer opzoekt, ook blijkt dat de twaalf nummers meer dan ooit extra koortjes en zanglijnen hebben gekregen. Inderdaad nog nadrukkelijker dan voorheen met andere (bijvoorbeeld die van drummer Bauke Bakker) stemmen.
Wat ook anders is? De nummers draaien tegenwoordig voornamelijk om ingenieus uitgedachte akoestische gitaartokkels. Uiteraard zijn er zeker de nodige herkenbare Bertolf-opbouwen en uitbarstingen (Help Me Stand, Back Into The Light, In My Dreams I’m Coming Home) te bespeuren. Maar First & Then is door die hoofdrol van de akoestische gitaar bovenal een zeer intieme plaat geworden die heel dicht op je huid zit en daar maar verrekte lastig weg te halen is.
En dan heb ik het nog helemaal niet gehad over het prachtige geladen slotstuk Whispering Wind (met Gilmouriaanse gitaarsolo!) dat recht door hart en ziel gaat. Dit album is om voor altijd te koesteren, zo mooi.