D'ANGELO

Voodoo is een woord monumentaal. Het vijf jaar wachten op zijn tweede studioalbum levert de fan uiteindelijk dikke winst op. Dit schijfje is donker en ingetogen van karakter en vrij plat geproduceerd. D'Angelos mix van funk, r& b en jazz klinkt niet voor iedereen meteen toegankelijk. Met hulp van o.a. Ahmin Thompson (drummer van de Roots), trompettist Roy Hardgrove en gitarist Charlie Hunter is deze cd er vooral een waarop veel is weggelaten. In de jazz een bekend fenomeen. Juist dit effect maakt het geheel tot een bijna extatisch pronkstuk. Belangrijke referenties zijn Marvin Gaye, James Brown, Prince en Sly Stone. Opvallend zijn de ingewikkelde zangpartijen. Zijn stem wordt veelal vier tot vijf keer gedubbeld. Met de complimenten voor mister Gaye. De meeste nummers openbaren hun klasse pas na meerdere draaibeurten, maar dan komt de verslaving ook snel en lijkt afkicken niet meer mogelijk. In het vocabulaire van D'Angelo komen de woorden `makkelijk en snel' niet voor, maar laat ons in godsnaam niet weer vijf jaar wachten op een nieuwe cd.