Het zou mooi zijn als Andrew Combs met zijn nieuwe album Canyons Of The Mind echt zou doorbreken. Hij schurkt er namelijk heel dicht tegen aan. In 2010 debuteerde de geboren Texaan maar naar Nashville, Tennessee verhuisde singer-songwriter met de schitterende ep Tennessee Time. Hij liet zich beluisteren als een mix tussen de klassieke Guy Clark en de meer eigentijdse Ryan Adams. Daarna volgden de werkelijk prachtige albums Worried Man (2012) en All These Dreams (2015); een bevestiging van Combs’ grootse talent. Canyons Of My Mind gaat naar mijn mening nog een stapje verder, want voortreffelijke liedjes en getoonzet in een wat donkerder klankbeeld dan voorganger All These Dreams. Het maakt Andrew Combs een nog indrukwekkender singer-songwriter dan hij al was. Aldus meen ik dat Canyons Of My Mind zijn beste album tot nu toe is, met enerzijds broeierige countryrocknummers als Heart Of Wonder en Blood Hunters en anderzijds ontroerende ballads als Hazel en Silk Flowers. Topnummer is echter het met scheurende gitaar een majestueuze strijkers naar een climax gevoerde Bourgeois King. Bijzonder fraai.
