Recensie
De plaat bestaat 25 jaar, maar werd eigenlijk pas een succes in het nieuwe millennium. Wat heet, Play leverde tijdens de release bar weinig aandacht op en kreeg door een enkel medium zelfs een kleine kritische veeg uit de pan te verduren. Hoe kan het dan dat de plaat uiteindelijk toch ruim 12 miljoen keer over de kop ging? Nadat voorganger Animal Rights (1996) faliekant flopte, besloot Moby terug te keren naar groots opgezette elektronica, aangevuld met folk en blues samples. Het leverde een downtempo melancholie-techno op die enerzijds typerend is voor het geluidslandschap van de jaren 90 en anderzijds tijdloze hits zoals Porcelain, Natural Blues en Why Does My Heart Feels voortbracht. Zo tijdloos, dat het dus even duurde voordat het publiek ze oppikte. Slechts 40 man kwam naar de album release show in de Virgin Megastore in New York en de grote radiozenders lieten de singles ook links liggen. Tot Moby en zijn marketingteam de nummers lieten licenseren door films, series en commercials. Ieder nummer van de plaat was in de hele wereld ergens op televisie te horen en langs die weg werd Play de hitplaat waar Moby al jarenlang op wachtte. Bewegend beeld is misschien ook waar zijn emotioneel geladen muziek het best tot zijn recht komt, ook 25 jaar na dato.
Tracks
Disc 1
1. Honey
2. Find My Baby
3. Porcelain
4. Why Does My Heart Feel So Bad?
5. South Side
6. Rushing
7. Bodyrock
8. Natural Blues
Disc 2
1. Machete
2. 7
3. Run On
4. Down Slow
5. If Things Were Perfect
6. Everloving
7. Inside
8. Guitar Flute & String
9. The Sky Is Broken
10. My Weakness
Disc 3
1. Machete
2. 7
3. Run On
4. Down Show
5. If Things Were Perfect
6. Everloving
Disc 4
1. Inside
2. Guitar Flute & String
3. The Sky Is Broken
4. My Weakness
