EMERSON, LAKE & PALMER

Dit trio platen is een interessante in zoverre dat ze in feite het einde van de eerste echte grote supergroep van de jaren zeventig inluidde. Works 1 werd toentertijd in 1977 als een extravaganza en egotripperij gezien, aangezien elke muzikant één plaatkant toebedeeld kreeg en plaatkant 4 een groepsinspanning was. Deze verwijten zijn niet echt terecht want wat deed ELP anders dan Pink Floyd (Ummagumma) en Yes (Tales from Topographic Oceans) al niet eerder gedaan hadden? De echte extravaganza kwam toen ELP besloot ter ondersteuning van Works 1 een toer te ondernemen met een groot symfonieorkest, een idee dat de band nagenoeg bankroet maakte en voor veel onderlinge spanningen zorgde. Works 1 blijkt ook 40 jaar na dato nog steeds een release met een dubbel gezicht. ELP was namelijk op z’n sterkst als de mannen tezamen muziek maakten, de som was meer dan de delen enzovoorts. Het is knap dat Keith Emerson een eigen Piano Concerto No. 1 kon schrijven en uitvoeren met een orkest maar de progliefhebber zat er toen en nu nog steeds niet op te wachten. De tracks van Greg Lake zijn interessanter want in het rockidioom. Soms te zoetsappig of weinigzeggend, maar C’est La Vie en Hallowed Be Thy Name staan nog steeds. Carl Palmer had klappers te pakken met The Enemy God en Tank die op de plaat wellicht een beetje teveel orkestraal zijn maar live nog steeds goed klinken (zie Works 2). Zijn overige nummers zijn heel aardig, en zeker onderhoudender dan die van zijn bandmaten. Het echte werk op Works 1 barst pas los met plaatkant 4 door het uitstekende opzwepende Fanfare For The Common Man dat nog steeds uit de speakers knalt. Ook de suite Pirates is echt iets voor de ELP-liefhebber. Er staat overigens niets extra’s op deze rerelease.
Works 2 werd nog datzelfde jaar uitgebracht, waarschijnlijk om weer enige financiële ruimte te creëren. Deze keer gaat het om allemaal groepsnummers, maar het is wel een mix van echte ELP-prog (Brain Salad Surgery, Close But Not Touching), ELP-onzinnummers (Barrelhouse Shake-down, Honky Tonk Train Blues), en Greg Lake wel (Tiger in a Spotlight) en niet (Watching Over You, I Believe in Father Christmas) geslaagde nummers. Bij mij was Works 2 nooit zo blijven hangen en ik snap nu weer waarom. De rerelease is aangevuld met de live-opname van het concert, met volledig orkest, gegeven op 26 augustus 1977 in Montreal voor 78.000 toeschouwers. De opname is eerder uitgebracht op de cd’s In Concert en (uitgebreider) op Works Live. Deze opgepoetste versie klinkt prima, en de krakers (Fanfare for the Common Man, Knife Edge, Pictures at an Exhibition) komen allemaal langs dus dat is genieten.
Voeg de voornoemde financiële tourneeproblemen en spanningen bij dalende elpeeverkopen, veroorzaakt door de punk en new wave, en je kon het einde van deze supergroep wel zien aankomen. Maar dat kwam niet gelijk, want eerst was daar nog Love Beach, een plaat die onmiddellijk na release in 1978 veel controverse opriep. Niet alleen was de titel niet des ELP’s maar de foto’s van drie zongebruinde mannen in de laatste strandmode was een beetje teveel Miami Vice. Bovendien bleek dit album een moetje omdat de groep nog één plaat schuldig was aan de platenmaatschappij, en dat was te horen ook. De eerste plaatkant bevat allemaal songs geschreven door Greg Lake en ook veertig jaar later, ondanks de loftuitingen die nu in het cd-boekje staan, zijn dit niemendalletjes om onmiddellijk (weer) te vergeten. Plaatkant 2 is beter doordat de lange suite Memoirs of an Officer and a Gentleman gepend was door Keith Emerson en veel meer het oude groepsgeluid laat horen. De rerelease bevat alternatieve mixes en outtakes waar je ook niet vrolijker van wordt. Geen wonder dat het roemruchte trio na deze plaat uit elkaar viel om pas in 1992 weer bij elkaar te komen voor de plaat Black Moon.