DESTROYER

Wie zich laat afschrikken door deze groepsnaam heeft zichzelf sinds 1995 een hoop moois ontzegd want het sindsdien steeds minder cult wordende oeuvre – Oor’s Popencylopedie (2012) spreekt van nog ‘theatrale indierock’ - van de Canadese Britpop minnende frontman Dan Bejar geeft op werkelijke elke opeenvolgende release weer meer prijs van zijn smaakvolle invloeden uit de voornamelijk met inmiddels klassieke Britpop gevulde jeugdjaren in de eighties en nineties. Bowie’s Let’s Dance (1983) was zijn eerste (cassette!) en bij Psychocandy (The Jesus and Mary Chain, 1985) viel het kwartje.Echter Slanted & Enchanted (1992) overtuigde Bejar tot het zelf proberen dus eigenlijk hebben we al deze eclectische indiepracht aan Pavement te danken. Het ook al zo misleidend getitelde Kaputt uit 2009 leek tot op heden wel Destroyer’s culminatie, in retrospectief zicht vanaf de nogal blij verrassende textuur van opvolger Poison Season (2015) en gezien hoe we nu gelukzalig van verbijstering achterblijven na kennismaking met ken noemen wij deze hattrick algeheel gewoon Dan Bejar’s Magnum opus. Punt uit.