De muzikale paden bewandelend tussen The Velvet Underground, The Feelies en Ultimate Painting, laat Nap Eyes zien dat er nog ruimte is voor een eigen geluid. De persoonlijke overdenkingen die Nigel Chapman bezingt worden vervolmaakt met voortstuwende ritmes, een warm knorrend gitaargeluid en het snedige gitaarwerk van Brad Loughead. Op liedjes als Judgment en White Disciple toont I'm Bad Now haar onderscheidend karakter, een ode aan de anti-held.