Op zijn derde soloalbum, World’s Strongest Man, herinnert er nog maar weinig aan het Supergrass-verleden van Gaz Coombes. De onrust, de speelsheid en de springerigheid lijken voorgoed te zijn verdwenen uit zijn muziek. Het tempo is gezakt en World’s Strongest Man klinkt bedachtzaam, zweverig en op de langere nummers Slow Motion Life en Weird Dreams ronduit psychedelisch.
Net als op Shit (I’ve done it again) zijn hier de invloeden van Todd Rundgren ten tijde van A Wizzard A True Star volop aanwezig. Die plaat verscheen toen de inmiddels 42-jarige Gaz Coombes nog geboren moest worden.
Opvallend is wel dat de gitaren weer ruimte krijgen in zijn muziek. Zijn vorige twee platen waren toch vooral elektronische aangelegenheden. Niet dat World’s Strongest Man, tevens de titel van de ijzersterke opener van dit fraaie album, een gitaarplaat is geworden. Categoriseren van Gaz Coombes’ derde is niet eenvoudig. Laten we het maar op opzienbarend houden. Het is ook zijn beste tot nog toe zonder Supergrass. Gaz Coombes is namelijk enorm gegroeid als zanger, tekstschrijver en componist en ook qua productie is World’s Strongest Man een hoogvlieger.
