WILCO

Er zijn maar weinig bands waar er zo reikhalzend – of in ieder geval nieuwsgierig – wordt uitgekeken naar een nieuwe plaat als bij Wilco. Dat komt natuurlijk omdat er tussen hun tien studioplaten geen enkele zwakke broeder zit. Maar belangrijker is dat ze qua stijl zo verrassend en veelzijdig uit de hoek kunnen komen, dat je je altijd afvraagt wat er nu weer op je wacht. Ga maar na: op het veelkleurige The Whole Love volgde het ruige Star Wars, gevolgd door het kalme Schmilco – en dan hebben we het alleen nog maar over de laatste drie platen. Maar wie bij Ode To Joy (een verwijzing naar dat gedicht van Schiller dat Beethoven gebruikte in zijn negende symfonie) een uitbarsting van blijheid verwacht, komt bedrogen uit – het zou somberman Jeff Tweedy ook niet passen. Integendeel, deze plaat past prima tussen Schmilco en Warm/Warmer, de recente soloplaat van Tweedy. Statig en ingetogen zijn woorden die te binnen schieten. De fijne gitaargekte van Nels Cline blijft beperkt tot een paar songs, zoals Quiet Amplifier (dat valt dus wel mee) en We Were Lucky. De single Everyone Hides en Hold Me Anyway zijn de opgeruimde uitzonderingen en White Wooden Cross is lekker laidback. Citizens en Love Is Everywhere (Beware) zijn lieflijke walsjes, maar trage nummers als Bright Leaves, Before Us, One And A Half Stars en An Empty Corner bepalen de sfeer op deze plaat. Geen verrassende stijlwendingen dus, maar wel elf sterke songs. En dat is genoeg reden tot blijdschap.