DURY, BAXTER

Met de onmiskenbare volkstong van de zoon van de man die de heilige drieëenheid van de jeugdcultuur muntte - en zo de monsterhit Sex & Drugs & Rock & Roll ooit tot jukeboxklassieker maakte - gaat The Night Chancers verder waar hij ons uitgedroogd achterliet na het tranentrekkende Prince Of Tears uit 2017. Het 24 karaats tussendoortje met de Franse house pionier Étienne de Crécy en nieuwe generatie riot grrrl Delilah Holliday dat daarna kwam (B.E.D., 2018) deed die tranen gauw vergeten en heeft niet alleen ons goed gedaan maar Baxter Dury zélf kennelijk ook in bloedvorm gebracht: I'm Not Your Fucking Friend, de eerste woorden. Voor zijn inmiddels zesde album trok Baxter (wederom) een paar verse bordeelsluipers aan om als observant van de nachtelijke levensrand verslag te doen van het menselijk tekort in het welluidende parlando van wijlen vader Ian (hij dus!) op lenige (dub)grooves van filmische strijkjes, funky gitaartjes en sensuele dameskoortjes die tesaam een nouvelle vague atmosfeertje evoceren maar dan Brits. Eerder Bowie dan Gainsbourg maar diens Franse geest waart ook ontegenzeggelijk rond op The Night Chancers, een plaat als bundel korte verhalen waar Dury sr. trots op zou zijn. Baxter Loves You, zingt het koortje op het eind. Insgelijks, geezer!