BERIO, LUCIANO / NORWEGIAN RADIO ORCHESTRA

Grete Pedersen leidt 40 zangers en 44 instrumentalisten met kristallijne helderheid door de parituur ★★★★★
(De Volkskrant , Guido van Oorschot 4 juni 2020)

De Italiaanse componist Luciano Berio (1925-2003) schreef een koorwerk waarover de schaduw hangt van de ‘loden jaren’. Dat was de tijd, ruwweg tussen 1970 en 1990, waarin extremisten van links en rechts terreur zaaiden in Italië, met als climax de ontvoering en executie van premier Aldo Moro, in 1978 gepleegd door de Rode Brigades.

De extremen in Coro per voci e strumenti (‘koor voor stemmen en instrumenten’) zitten deels in de tekst. Enerzijds koos Berio volkspoëzie over eenvoudige genoegens als zingen en dansen. Anderzijds keert steeds een regel terug uit het werk van de Chileense dichter Pablo Neruda: ‘kom kijken naar het bloed in de straten’.

Berio was een te briljante componist om levenslust en angst plat tegenover elkaar te zetten. Hij schreef juist een gelaagde, theatrale en vaak humorvolle partituur die een uur lang fascineert. Coro is een meesterwerk dat de tijdgeest overschrijdt: soms klinkt de muziek folkloristisch, vaak modernistisch, met schurende fortissimo’s bij Neruda’s met bloed besmeurde verzen.

Dirigent Grete Pedersen leidt de 40 zangers van het Noors Solistenkoor en de 44 instrumentalisten van het Noors Radio Orkest met kristallijne helderheid door een ingewikkelde partituur. Als de wens om onbekommerd te leven stuit op de vrees voor geweld, wordt er gefluisterd en gemurmeld, gejeremieerd en gejankt. I can't breathe is niet ver weg.