Van meet af aan was ze dé onorthodoxe popartiest. De anti-held van de muziek, in voorkomen, stem en gedrag. Goudeerlijk, tot op het pijnlijke, ongemakkelijke en onprettige aan af. Het is een wonder dat het heeft gewerkt in een wereld van glamour, glitz en plastic. Het kwam vaker dan eens met een prijs, waarover ze natuurlijk ook niet anders kon dan eerlijk zijn. Zo deelde ze over een gebroken jeugd, diverse trauma’s en psychische problemen - nog voordat deze zaken een marketingtool werden en het gros van mentale problemen heimelijk werd weggelachen. Dat is Sinéad O’Connor.

Misschien trapte ze daarom wel zo graag tegen de gevestigde orde en wist ze de gevolgen altijd te slikken als een bittere maar broodnodige pil. Iconisch is het verscheuren van de foto van de paus na haar optreden tijdens SNL op livetelevisie. Iedereen, van Madonna tot Frank Sinatra, stond in de rij om haar af te vallen. Haar manager moet de haren uit het hoofd hebben getrokken en verdween naar verluid een paar dagen in een hotelkamer. Toen ze kort erna compleet van het Madison Square Garden podium werd gejouwd, viel ze offstage huilend in de armen van Kris Kristofferson - maar niet voordat ze schreeuwend Bob Marley’s WAR op het publiek af vuurde. Head held high. Dat is Sinéad O’Connor.

En is dat niet het ware teken van een ster, een artiest in hart en nieren? Iemand die, bewust of onbewust, alles lijkt te doen om niet een wereldster te zijn, maar gewoon zo verdomde goed is, met zo een waanzinnige stem, dat eeuwige roem vanzelf komt aanwaaien? Deze week ging daarmee een unieke geest verloren. Iemand die zich durfde uit te spreken tegen ongelijkheid in alle soorten en maten. Sinéad O’Connor werd slechts 56 jaar. Rust zacht. (Tekst: Stef Mul)