Vorig jaar oktober voelde de verrukkelijke Joan Wasser -haar bijnaam dankt zij aan een kennelijke voorliefde voor verkleedpartijtjes, zoals nu ook weer die fraaie clip bij het onlangs op 7" uitgebrachte Holy City- zich niet te groot voor het korte muzikale intermezzo van DWDD, waar wij op een snippet getrakteerd werden van wat heden het titelnummer blijkt te zijn van The Classic: een niet van echt te onderscheiden doo wop met Wasser uiteraard in de hoofdrol, een combinatie van Ronnie Spector en Amy Winehouse, voorzien van wederom een visueel straatspektakel dat het synoniem videoclip ontstijgt. Hiermee borduurt Joan, die wij vanaf hier JAPW noemen, voort op het patroon van haar vorige (derde) album The Deep Field, dat voor sommige early believers al te poppy geworden was vergeleken met het rauwe debuut Real Life (2006) en de intiemere opvolger To Survive (2008) maar zoals die titel al deed vermoeden, een (nog) breder spectrum trachte te behelzen. Zoiets vernamen wij tevens uit haar eigen mond in een promotiefilmpje destijds. Die dunne scheidslijn die JAPW constant haasje-overt tussen semi-klassiek (ze begon als vioolspelende Johnson bij Antony Heggarty, maar piano en gitaar gaat haar ook goed af) en soul tot zelfs funk-light zonder dansbaar te zijn met 'het donkere' van een PJ Harvey is JAPW's handelsmerk geworden, een uniek onder de huid kruipende uitkomst van haar ruime ervaring bij en met beroemde collega's van uiteenlopend karakter als Rufus Wainwright, Sparklehorse, Lou Reed, John Cale, Nick Cave, Scissor Sisters, David Sylvian en Steve Jansen, Elton John, Lloyd Cole dat op The Classic tot volle wasdom komt. The Classic. Zoals Cat Power, die wij niet voor niets aanhalen (pun unintended), ooit een van haar platen The Greatest noemde.
