YOUNG, NEIL

...basically an outgrowth of the first one, aldus de tweede zin in het voorwoord door ome Neil zélf. Dat Young buitengewoon amusant, zij het wat hak-op-de-takkerig, kan vertellen bleek uit de verkoopcijfers van zijn eerste eigen boek Waging Heavy Peace: A Hippie Dream, dé rock(auto)biografie van 2012 kunnen wij achteraf wel concluderen. Dat deze vrij rap in prijs daalde en in allerlei vertalingen verscheen zijn andere tekenen van succes. De internationale pers buitelden over elkaar heen in superlatieven en terecht. Openhartig, weinig pretentieus en onverwacht inzichten verschaffend in de mysterieuze persoonlijkheid van deze Canadese troubadour met zijn generaties achtereen aansprekende oeuvre. Voor wie daarvan genoten heeft is de conclusie heel simpel: gewoon kopen, deze Special Deluxe, oftewel memoires deel twee. Enige verschil is eigenlijk het vertrekpunt van de vertelling: vanuit auto's of honden die de familie Young bezaten.Of zelfs honden ín die auto's.

Zoals meteen in het eerste hoofdstuk waarin Skippy, een soort labrador met kleine Neil en zijn ouders in een Monarch (een Canadese Mercury) naar kennissen van zijn ouders gingen en de rit en het landschap didactisch beschreven worden. De afloop onthouden wij u, maar uit dit soort ontroerende verhaaltjes, waar het in Special Deluxe van wémelt, wordt andermaal bewezen waarom Young zijn melancholie zo meesterlijk in zijn songs kan leggen. Wees gerust: uiteraard komt ook de muziek aan bod, zoals in hoofdstuk vijf (vooraf gegaan door de beeltenis van een Volkswagen uit 1956, zoals alle hoofdstukken die overigens moeilijk te onderscheiden zijn) waarin Neil via de oude plaatjes van zijn moeder (Lena Horne, Satchmo) zijn eigen 78 toeren presenteert: Jerry Lee Lewis, Larry Williams, Little Richard en uiteraard Elvis naast anderen die hij allen nadeed met luchtgitaar en al (zoals een imiginaire talentenjacht winnen, dat onderscheidt hem!) voor de spiegel. Uiteindelijk is iederéén dus zo begonnen.

Bij Young's elfde verjaardag krijgt hij een plastic ukulele (een Arthur Godfrey met diens foto daarop!) en instructieboek en gaat het allemaal echt beginnen (hoofdstuk vijf). Hoe precies valt verder te lezen in dit overduidelijk met groot genoegen geschreven bundeltje anekdotes (400 blz.!) die al dan niet ter zake doen maar één ding gemeen hebben: men hoeft beslist geen liefhebber van de muziek van Neil Young te zijn om diens levensloop en -ervaring te savoureren en er hier en daar zelfs wat van op te steken. Dat wordt een trilogie, wedden?