Toen het eerste solo-album van Noel Gallagher in 2011 uitkwam, beloofde deze eigengereide Britpop-dinosaurus nog dat er in 2012 een experimenteel album in samenwerking met Amorphous Androgynous zou uitkomen. Dat is er nooit van gekomen. Zeker nu band Beady Eye van broer Liam niet meer bestaat, zullen veel fans van Oasis zich extra hebben verheugd op nieuw werk van Noel. Met Chasing Yesterday vaart Noel verder op de ingeslagen koers. Traditioneel begint het album met een willekeurig keelgeluid. Openingstrack Riverman had zonder moeite een nummer van Oasis kunnen zijn, behalve dan (jazeker) de saxofoon. Dit verrassende instrument komt later nog eens terug (The Right Stuff) en zorgt voor een jazzy, psychedelische sound. Ook het bijna valse ‘na-na-na-na-na’ in single In The Heat Of The Moment doet even een wenkbrauw fronsen, maar Noel komt er glansrijk mee weg. Zelfs Lock All The Doors, een nummer dat 23 jaar geleden op de plank is blijven liggen bij Oasis, past prachtig tussen het geheel. Met het gitaarspel voor Ballad Of The Mighty I van Johnny Marr (The Smiths), de man die Noel als tiener een gitaar deed oppakken, is de cirkel rond. Noel Gallagher is met Chasing Yesterday nu eindelijk verworden tot een evergreen ster aan het muzikale firmament: als je alleen dit specifieke album kent klinkt het misschien weinig origineel, maar als vervolg op een rijke voorgeschiedenis is dit nieuwe album wederom een comfortabel thuiskomen. Of vertrouw op Noels eigen woorden: "Is it great? Of course it is."
