NORMAN, PHILIP

Norman is een bekende naam in het biografieënlandschap. Zo schreef hij biografieën over Buddy Holly, The Beatles, The Stones, Elton John, Mick Jagger, John Lennon en Paul McCartney. Zijn laatste vrucht was die van Eric Clapton, een prettig leesbaar boek waar niet alleen aan heldenverering gedaan werd, maar die een afgewogen beeld gaf van de man. Het kon haast niet uitblijven dat Norman zich ook een keer aan Hendrix zou wagen. Het ruim 400 pagina’s tellende boek opent met de belangrijke opmerking dat Norman Hendrix nooit gesproken heeft. En hoewel Norman duidelijk maakt dat er veel onderzocht is, door hem of door iemand waarvan hij het archief mag gebruiken, leunt hij wel erg veel op de tweede hand, die hun eigen rol (broer Leon bv.) groter maken dan hij waarschijnlijk geweest is. Daarnaast gebruikt Norman ook nog wel eens zaken die niet ter zake doen zoals en ik parafraseer: ‘Hendrix speelde met Ike en Tina Turner, waarvan Tina nog niet kon bevroeden dat Ike haar zo zou gaan mishandelen’. Sneu voor Tina natuurlijk, maar totaal irrelevant voor het verhaal. Hetzelfde geldt voor het herhalende hippe gebruik van de term van de Club van 27. Storend is de verwijzing op blz. 281 naar een Stonesconcert op zijn verjaardag op 27 oktober 1969… Hendrix was van 27 november. Als daarnaast de nadruk vooral op de seks en drugskant ligt, in plaats van op de muzikale, grensverleggende kant van de carrière van Hendrix, weten de afficionados dat zij dit boek links kunnen laten liggen. Deugt er dan niets? Jawel hoor. De leek, die van een beetje sensatie houdt, heeft hier een prima boek aan. Norman heeft een vlotte pen en het leest dan ook prettig. Bovendien geeft het weldegelijk een beeld van Hendrix’ leven. Bovendien worden de theorieën rond Hendrix dood nu eens goed uitgewerkt op een rijtje gezet, om vervolgens ontmanteld te worden. Dat is ook voor de liefhebbers wel weer de moeite waard. Samenvattend: Voor de beginnend Hendrixiaan best een aanrader, de adepten moeten een afweging maken.