Hij maakt inmiddels al in vier decennia muziek, maar ook zijn tiende album, de opvolger van Black and White America uit 2011, is een plezier om naar te luisteren. Tijdens een uitstapje in de filmwereld – Hij speelde in beide delen van The Hunger Games – werd Kravitz geïnspireerd om weer een nieuw album te schrijven. Strut is daar de uitkomst van.
Al vanaf de funky opener Sex zit de stemming er in. Kravitz laveert langs de voor hem bekende stijlen. Een mooie van blazers voorziene powerballad The pleasure and the pain en het broeierige Dirty white boots (take your knickers down/and give me that treasure) behoren ook tot de betere songs van Strut. Andere hoogtepunten zijn het lekkere titelstuk en I’m a believer (niet te verwarren met het nummer van The Monkees) Alleen op Happy Birthday slaat Lenny de plank mis met een wat kinderlijk gerijmde tekst. Ook de cover Ooh Baby Baby voegt weinig toe aan het origineel en de talloze hoeveelheden andere interpretaties van dat nummer. Maar dat mag de pret niet drukken. Strut leunt – net als het meeste andere werk van Kravitz – op bestaande muziekstijlen. Verwacht geen vernieuwing maar de bekende Kravitz-mix van funk, soul en rock. Zoals altijd speelt Kravitz de meeste instrumenten zelf. Strut had, net als de andere albums van Kravitz in elk ander decennium gemaakt kunnen worden.Volgens sommigen is er dus weinig progressie tussen het debuut Let love Rule van 25 jaar geleden en Strut. Je kan het ook gewoon tijdloos noemen.
