Recensie
Ze doen het vaker, Henk Hofstede, Robert Jan Stips en Rob Kloet van Nits: hun albums een titel geven met een woord van vier letters. We herinneren ons vast nog wel Henk, Omsk, Ting en Wool. Angst, de vorige plaat, doorbrak de traditie die zo’n 45 jaar geleden alweer met Tent werd ingezet. Dat was trouwens een valse start maar tegelijk ook de enige misser van de band die toen ook een andere bezetting kende. Want ook Knot, het nieuwste werkstuk, is zoals altijd een mooi, sprankelend, spannend en gedurfd album. Het uit duizenden herkenbare geluid van Nits verrast natuurlijk niet meer maar op de een of andere manier vindt de band zich via een telkens andere invalshoek opnieuw uit. Zo ook met Knot, dat is ontstaan uit ‘instant composing’. Dat ging zo: de drie doken zonder echt plan hun eigen studio in Amsterdam in, improviseerden daar in totaal twintig uur en namen alles op. Uit die enorme berg bouwstenen hebben ze elf nieuwe liedjes weten te smeden. Op vergelijkbare wijze zijn de songteksten van Henk Hofstede ontstaan. Knot is niet een liedjesalbum zoals bijvoorbeeld Henk, Malpensa of Omsk geworden, Er staan geen Nescio’s, Dutch Mountains of J.O.S. Days op. Knot vereist ook een aantal draaibeurten alvorens deze bijzondere muziek écht binnen komt. Maar je kunt er volledig gerust op zijn: Knot gáát binnenkomen. In hoofd, hart en onderbuik. Je zou het niet verwachten dat dat soms afgeknepen stemgeluid van Henk Hofstede dat om muziek heen kronkelt die bij elkaar is geëxperimenteerd en met hoofdzakelijk toetsenborden en lichte percussie wordt gespeeld, zo veel emoties kan opwekken. Dat nu is het wonder van Knot. Razendknap.
Tracks
Disc 1
1. Ultramarine
2. The Delta Works
3. The Concrete House
4. The Garden Centre
5. The Blue Car
6. Machine Machine
7. Dead Rat Ball
8. The Electric Pond
9. Une Petite Allumette
10. Music Box With Ballerina
11. (Un) Happy Hologram