FRANZ FERDINAND

Ze waren vast niet de eerste band in de eighties/new wave/post-punk-revival die vorig jaar over ons heengedenderd is, maar Franz Ferdinand is wel de leukste en zeker de meest succesvolle. Anders dan een hoop generatiegenoten (al kun je zelfs in de popmuziek een jaar natuurlijk geen generatie noemen) wisten Alex Kapranos, Nick McCarthy, Bob Hardy en Paul Thomson uit die eighties/new wave/post-punk-invloeden iets te brouwen dat niet onmiddellijk te herleiden was tot de originelen. Alsof ze dansbare synthi-pop in de klassieke gitaar-bas-drum-bezetting gingen spelen. Spingerige danspop met ballen, Talking Heads die zich vergrijpen aan Duran Duran, Television en Supergrass die samen een discoplaat maken, zoiets. De plaat was super, de recensies lovend, de aandacht overweldigend en de toer een doorslaand succes. En dan kan zo